چقدر حرف هست و من فقط سکوت میکنم
آمدنت را سکوت کردم...
داشتنت را سکوت کردم...
رفتنت را سکوت کردم...
... انتظار بازگشتت را هم...
حالا نوبت توست...
باید در سکوت به تماشا بنشینی
سوختنم را ...

این روزا خیلی داغونم ... زخمای دلم هیچوقت التیام پیدا نکرد دلم امروز واسه همیشه مرد و من توی همون گور سردی که خیلی وقت پیش اونی که اسمش و می ذاشتم عشق با دلسنگی تمام غرورمو  اعتمادبه نفسمو  احساسمو  پاکی و نجابتم و دفن کرد خاکش میکنم ... روزی هزار بار از خودم می پرسم چرا وقتی دوستت ندارن و می دونن که چقدر دوستشون داری بازیت میدن؟؟؟؟؟از حسی که داری واسه رسیدن به خواسته هاشون استفاده می کنن و تا جایی که می تونن بازیت میدن وقتی هم احساس خطر کنن میگن برو دنبال زندگیت  !!!! چرا؟؟؟ هر وقت میلشون بکشه میان هر وقتم خواستن میرن انگار نه انگار که تو هم آدمی و حق انتخاب داری هیچوقتم نمی تونی اعتراض کنی چون فوری جواب و آماده دارن : مقصر خودتی.. خودت خواستی.. به من چه... حالا میخوای واست چی کار کنم .....

وقتی میبینم احساس و قلب من زیر پای آدمی له شد که ادعا میکرد به احساس شاخ و برگ درختا هم اهمیت میده بیشتر داغون میشم یعنی من از شاخ و برگ درختا هم کمتر بودم !!!!!

حالا فقط من موندم و یه تن زخمی نه دل دارم نه احساسی ... میرم و تو خوش باش با اونایی که دوستشون داری و ازشون حساب می بری.....

نفرین به اون لحظه ای که اسم تو رو تو سرنوشت من نوشت ....

از امروز دیگه نوشته هام مخاطب خاصی نداره هر چی هم بنویسم فقط واسه تنهایی خودم مینویسم...

خـــــــــداحافظ!